#صحیفه_سجادیه #شرح_صحیفه_سجادیه دعاى #بیستم_فراز 3 #صحیفۀ_سجادیه - دعای مکارم الاخلاق(18) دورى از فخر و ناز بر مردم یکى از زشتى ها خودپسندى و خود بزرگ بینى است، که انسان را مجبور مى کند به دیگران فخر فروشى کند، و در برابر مردم تکبر ورزد. منشأ این خوى ناپسند، غفلت از خدا و قیامت، و بى توجهى به این معناست که انسان بقول امیر المؤمنین علیه السلام غیر از عبدى ضعیف و ذلیل و مسکین و حقیر و مسکین نیست: وَ اَنَا عَبْدُکَ الضَّعیفُ الذَّلیلُ الْحَقیرُ الْمِسْکینُ الْمُسْتَکینُ اسلام عزیز به احدى اجازه ناز و فخر فروشى را به مردم در چیزى نمى دهد. عالم، ثروتمند، مقام دار، شریف، مشهور،همه و همه مأمور به تواضع و فروتنى نسبت به تمام مردمند. قرآن مجید اعلام مى کند که حضرت حق، متکبر فخرفروش و نازکننده به مردم را دوست ندارد. اِنَّ اللّهَ لایُحِبُّ کُلَّ مُخْتال فَخُور: به حقیقت که خداوند متکبر نازکننده را دوست ندارد. انسان هر حسن و خوبى در ظاهر و باطن دارد از خدا است، انسان مستقلا از خود چیزى ندارد، و وجوداً جز فقر محض چیزى نیست، آنچه را خدا داده وقتى بخواهد از انسان بگیرد، در یک چشم به هم زدن مى گیرد، پس جائى براى کبر و فخر براى هیچ انسانى نمى ماند. ادامه دورى از فخر و ناز بر مردم رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله مى فرماید: اِنَّ اللّهَ تَعالىَ اَوْحى اِلَىَّ اَنْ تَواضَعُوا حَتیَّى لایَفْخَرَ اَحَدٌ عَلى اَحَد،وَلا یَبْغِىَ اَحَدٌ عَلى اَحَد: خداوند متعال به من وحى کرد که نسبت به هم متواضع و فروتن باشید، تا کسى را بر کسى فخر و مباهات و ناز و کبر نباشد، و احدى بر احدى ستم ننماید. امیر المؤمنین علیه السلام فرمود: اَهْلَکَ النّاسَ اتْنانِ:خَوْفُ الْفَقْرِ،وَ طَلَبَ الْفَخْرِ: دو برنامه مردم را نابود ساخت: ترس از تهیدستى، که عامل حرص و طمع شد، و دیگر فخر فروشى به مردم. ونیز آن حضرت فرمود: لاحُمْقَ اَعْظَمُ مِنَ الْفَخْرِ: حماقتى بزرگ تر از فخر فروشى نیست. امام عارفان على علیه السلام مى فرماید: مالِابْنِ آدَمَ وَ الْفَخْرِ،اَوَّلُهُ نُطْفَةٌ،وَآخِرُهُ جیفَةُ،لایَرْزُقُ نَفْسَهُ،وَلایَدْفَعُ حَتْفَهُ: فرزند بیچاره ادم را چه رسد به فخر فروشى، موجودى که اولش نطفه و آخرش مردار گندیده است، قدرت بر روزى دادن به خود را ندارد، و قوّت دفع مرگ را از خویش دارا نمى باشد!