#صحیفه_سجادیه #شرح_صحیفه_سجادیه #فراز_اول دعاى #بیستم #صحیفۀ_سجادیه (3) وَ بَلَّغْ بِایمانى اَکْمَلَ الْایمانِ: «واى خداى من، ایمانم را به کامل ترین ایمان برسان». ایمان کامل تر: ایمان حقیقتى است، که بر اثر اندیشه و تفکّر در نظام آفرینش، و دقت در خلقت خویشتن، و مطالعه در معارف الّهیه، بخصوص آیات قرآن مجید، و کلمات نورانى انبیا و ائمه، و توچه به دعاها، مخصوصاً دعاى کمیل، جوشن کبیر، عرفه حضرت سید الشهدا بدست مى آید. البته مایه و سرمایه اولیه ایمان، از جانب حضرت او با خمیر وجود انسان عجین شده، و این واقعیت عرشى و لطیفه ملکوتى بصورت دانه یا غنچه در باطن ادمى قرار دارد، اندیشه و تفکر در نظام خلقت، و مطالعه در آفرینش خویشتن،و شنیدن معارف قرآن و دقت در سخنان اولیاء الهى، این دانه را تبدیل به شجره طیبه، و این شکوفه را همچون گل صبح بهار باز مى کند. انسان با چنین راه و روشى، به این حقیقت مى رسد، که هستى صاحبى دارد خدا نام. آرى اندیشه و فکر، و توجه به قرآن، و شنیدن اثار نبوت و ولایت، درى از نورانیت، براى تماشاى قدرت و حکمت و دانش بى نهایت به روى انسان باز مى کند، و احساس انسان را نسبت به صاحب آفرینش زنده مى نماید. مگر مى شود، انسان نسبت به موجودات هستى، عقل خود را بکار بگیرد، و کلمات شیرین و مستدل و برهانى اولیاء حق را بشنود، و در آیات قرآن کریم دقت نماید، ولى به حقیقت و جان هستى، و خلاصه بوجود مقدس خالق این همه موجودات گوناگون، و این نظام اعجاب انگیز متوجه نشود؟! انسان وقتى به این معنى رسید، و این نور پاک، و منبع خیر را در وجود خود احساس کرد، به این حقیقت هم متوجه مى شود، که جناب او از پدید آوردن این همه موجود و بخصوص آفرینش انسان هدفى مقدس و مبارک دارد. بدنبال تجلّى این حقیقت است، که در مقام جستجو قرار مى گیرد، و بالاخره از باب «عاقبت، جوینده یابنده است»، با کمک حضرت حق براى فهم وظائف و مسئولیت هایش، که با اجراى آنها به هدف خلقت خود مى رسد، هدایت مى شود، و بین او و پیامبران الهى و امامان بزرگوار دوستى و رفاقت و محبت برقرار شده، و به مسئولیت هایش، که در کتاب آسمانى و سخنان انبیا و اولیا تجلى دارد آشنا مى شود، و به این معنى واقف مى گردد، که دنیا خانه عمل و کار و آخرت مرکز حیات ابدى و برداشت محصولى است که دردنیا دانه آن را کاشته است. ادامه دارد....